ดวงตาฝ้าฟางทุกครั้งที่ก้าวเดิน ฝีเท้าก็ง่อนแง่นไม่มั่นคงเมื่อครอบครัวรับประทานอาหารกันที่โต๊ะอาหาร

คุณปู่ก็มือสั่น สายตาไม่ดี ทำให้การรับประทานอาหารเป็นไปอย่างทุลักทุเลและถั่วในช้อนก็มักจะกลิ้งหล่นลงพื้นบ่อยๆ
พอคว้าจับแก้วน้ำ น้ำก็หกเลอะเทอะผ้าปูโต๊ะ จนทำให้ลูกชายและลูกสะใภ้รำคาญ
กับความเลอะเทอะเปรอะเปื้อนที่ต้องเช็ดล้างคนเป็นลูกชายจึงพูดออกมาว่า

 "เราคงต้องจัดการอะไรสักอย่างกับคุณพ่อเสียแล้วผมทนไม่ไหวที่ต้องเห็นน้ำหกกระฉอก เคี้ยวอาหารเสียงดัง
และอาหารหกเลอะพื้นอีกต่อไป"
ดังนั้นเค้าจึงนำโต๊ะไม้ตัวเล็กๆไปวางไว้ที่มุมห้องสำหรับคุณปู่ ส่วนเค้าภรรยาและ
ลูกชายก็นั่งรับประทานอาหารที่โต๊ะใหญ่........คุณปู่นั่งรับประทานอาหารคนเดียวที่มุมห้อง........
และเมื่อชายชราทำจานกระเบื้องแตกไป2-3ใบ จานของเขาก็เปลี่ยนมาเป็นจานไม้แทน
บางครั้งคนในครอบครัวเหลือบหันไปมองคุณปู่ที่นั่งเงียบๆคนเดียวก้ได้เห็นน้ำตาที่รื้นขึ้นมา
กลบตาฝ้าฟางคู่นั้น กระนั้น ...ถ้อยคำเพียงอย่างเดียวที่ลูกชายและลูกสะใภ้พูดกับผู้เฒ่าคือการติเตียน...
น้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญ ทุกครั้งที่เค้าทำช้อนหรือส้อมตก หรืออาหารหกเลอะเทอะ
.....หลานชายวัย 5ขวบเฝ้ามองทุกอย่าง อย่างเงียบๆ....จนอายุ 8ขวบวันหนึ่งหลังทานอาหารเย้นแล้ว ผู้เป็นพ่อก็เห็นเด็กชายเล่นเศษไม้อยู่บนพื้น

จึงถามอย่างเอ็นดูว่า"ลูกกำลังทำอะไรอยู่เหรอลูก บอกพ่อหน่อยได้มั้ย"
ลูกก็ตอบด้วยเสียงน่าฟังพอกัน " อ๋อ ผมกำลังทำชามไม้ใบเล็กๆให้คุณพ่อคุณแม่ตอนผมเป็นผู้ใหญ่ไงครับ"

เด็กชายวัย 8ขวบส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ แล้วก็ง่วนกับเหล่าแผ่นไม้ในมือต่อไปผู้เป็นพ่อเป็นแม่ถึงกับฟังแล้วอึ้ง...

ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลมาอาบแก้มของสองผัวเมียคู่นั้นแม้ไม่มีใครปริปากพูดออกมา หากทั้งคู่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อไป

เย็นวันต่อมาผู้เป็นลูกชายจูงชายชราผู้เป็นพ่อมานั่งรับประทานอาหารร่วมกันบนโต๊ะ
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชายชราก็รับประทานอาหารทุกมื้อร่วมกับบุตรชาย..บุตรสะใภ้และหลานชาย
.....และด้วยเหตุผลบางประการ...สองสามีภรรยาคู่นี้ดูเหมือนจะไม่สนใจอีกว่าน้ำจะกระฉอก

หรือผ้าปูโต๊ะจะเป็นรอยด่างดำเพียงใด....